Opis: Czy kobieta powinna powiedzieć?: Vera, córka hrabiny Dubowskiej, mimo otaczającego ją luksusu, czuje się nieszczęśliwa. W domu jej matki odbywa się wieczór, a Vera siedzi samotnie i pogrąża się w rozmyślaniach. Hrabina Dubowska organizuje wyprawę na slumsy i zaprasza Wierę, aby jej towarzyszyła. Opuszczają swoje domy i udają się do biednych dzielnic, gdzie hojnie rozdają swoje dary. Gdy wychodzą, chłopiec opowiada im o biednym stolarzu leżącym bezradnie ze złamaną ręką. Idą za nim do chaty cieśli, gdzie Vera opatruje jego ranę i daje mu prezenty w postaci wina i jedzenia. Max im dziękuje, a Vera czuje się usatysfakcjonowana. Wracają do domu, a Vera siedząc w pięknym otoczeniu, rozmyśla o tym, co widziała tamtego dnia, i postanawia poświęcić swoje życie biednym. Tymczasem Max nie może zapomnieć sposobu, w jaki opiekowała się nim Vera. Jak miał zapewnić jej ponowne przyjście? W końcu wpada na pomysł i pisze list w następującej treści: „Droga Pani, strasznie boli mnie ramię. Chyba umrę. Och, proszę, pomóż mi, a nigdy tego nie zapomnę. Max Petroff”. Gratulując sobie, Max opuszcza chatę i potajemnie wchodzi do domu hrabiny Dubowskiej. Znajduje pokój Very i wkrada się do niego ukradkiem. Zauważając mały stolik przy oknie, rano kładzie swój list. Vera zauważa list i postanawia go odwiedzić. Nie podejrzewając, w jaki sposób list do niej dotarł, wyrusza do mieszkania Maxa, zabierając ze sobą wino i jedzenie. Max widzi swoją ofiarę w chwili jej wejścia. Podbiega do drzwi, zamyka je i atakuje niezabezpieczoną Verę. Jest w jego mocy, ale szansa na zemstę pojawia się, gdy zmusza ją do oddania mu jedzenia i picia. Niezauważona chwyta dłuto i w samoobronie zabija go. Jakiś czas później Vera odwiedza akademię szermierki i przyciąga księcia Dolskiego. Książę wyznaje swoją miłość, a Vera, dręczona sumieniem, nie zgadza się. Jednak jej miłość do księcia staje się silniejsza, a kiedy ten przychodzi złożyć oświadczyny, wizja zamordowanego cieśli spowija postać księcia, a ona ucieka w szale. Potem staje się bardzo chora i po rekonwalescencji książę ją odwiedza, a ona przyjmuje jego propozycję małżeństwa. Niejednokrotnie jest już o krok od złożenia pełnej spowiedzi, lecz zakochany książę nie chce jej słuchać. W noc poprzedzającą ślub Vera pisze księciu pełną spowiedź. Niestety, list dociera do rezydencji księcia tuż po tym, jak został on nagle wezwany do swojej posiadłości. List wraca do Very, a ona zrozpaczona go pali. Następnego dnia odbywa się ślub i para wyrusza do nowego domu. Ale wołanie jej sumienia staje się głośniejsze i w krytycznym momencie Vera opowiada, co się stało. Książę jest zdumiony i nakazuje Wierze wyjść z domu, do którego ledwo weszła. Książę Dolski stara się zapomnieć o swoich smutkach, prowadząc gejowskie życie. Ale następuje reakcja i żałuje, że wypędził od siebie młodą żonę. Angażuje detektywa, aby ją odszukał, aby uzyskać jej przebaczenie. Tymczasem Vera, pod przybranym nazwiskiem, stała się znaną aktorką. Któregoś wieczoru stary przyjaciel namawia księcia do pójścia do opery, gdzie rozpoznaje w swojej żonie wybitną aktorkę grającą główną rolę w „Traviacie”. Idzie do jej garderoby i szuka pojednania, modląc się żarliwie o przebaczenie żony. Ale Vera mówi: „Teraz jest już za późno, książę. Był czas, kiedy cię kochałam, ale teraz moja miłość umarła. Tam są drzwi”. Jej załamany mąż odpowiada: „Żegnaj na zawsze. Bardzo cię kochałem i wierzyłem w swoje szczęście”. Książę odchodzi i opłakując utraconą miłość, kończy swoje nieszczęśliwe życie.